Η άνωθεν ευλογία
Μια φορά κι έναν καιρό, ο Θεός μοίρασε οικόπεδα. Πήρε ο Γιαπωνέζος, ο Κινέζος, ο Γκογκολέζος, πήραν όλοι πλην ενός, του Έλληνα. Το μαθαίνει λοιπόν ο Ρωμιός και τρέχει στον Θεό.
-Μεγαλοδύναμε, εγώ στο πηγάδι κατούρησα;
-Που ήσουν εσύ; Δεν σε είδα.
-Να, ξέρεις, στο ουζερί του Μπελαμή και έπινα ουζάκια.
-Ναι, αλλά τώρα που ήρθες, τέλος. Πάπαλα, δεν έχω άλλα οικόπεδα.
-Έλα τώρα, Θεός είσαι. Από το πουθενά μπορείς να κάνεις οικόπεδο.
-Και δεν μου λες, εσύ τι θα κάνεις στο οικόπεδο αν στο δώσω;
-Εγώ; Θα φτιάξω έναν Παρθενώνα να τον θαυμάζουν όλες οι γενιές των ανθρώπων. Μέσα στο οικόπεδο θα κάνω ολυμπιακούς αγώνες για τα παιδιά μου. Θα κάνω φιλόσοφους, ιστορικούς, πολιτικούς, τα πάντα όλα.
Αλλά το πιο σπουδαίο στο φιλάω για το τέλος. Θα σου κάνω έναν στρατηλάτη που όμοιο του δεν θα ξαναδεί άνθρωπος. Θα σου πω και το όνομα του. Αλέξανδρος.
-Δηλαδή θα προσπαθήσεις να βάλεις χέρι και στα άλλα οικόπεδα;
-Όχι, θα τον στείλω να τους διδάξει τι θα πει Έλληνας.
-Τι θα πει;
-Φως, θα πει, αυτό θα πει.
-Επειδή είμαι Θεός, γνωρίζω ότι θα κάνεις ότι είπες. Για αυτό για οικόπεδο θα σου δώσω το εξοχικό μου.
Και του το έδωσε. Έτσι λοιπόν ο παππού μας ο αρχαίος Έλληνας, άρπαξε την "άνωθεν ευκαιρία" και μεγαλούργησε.
Αργότερα, ο πατέρας μας ο Βυζαντινός έκανε το μαγαζί του παππού μας και πατέρα του, γωνιακό. Α.Ε. Για χίλια χρόνια ήταν το αφεντικό.
Τώρα, πως εμείς, τα εγγόνια, οι νέοι Έλληνες από σουπερλιγκάτοι, καταντήσαμε στο Γ΄ τοπικό, είναι ένα ερώτημα. Το οποίο, όπου έθεσα, όλοι μου απάντησαν, η κρίση. Αυτή φταίει για όλα.
Η κρίση όμως δεν πρέπει να υπάρχει στο λεξιλόγιο του Έλληνα. Αντ΄ αυτής, δύο λέξεις πρέπει να υπάρχουν, η αυτοκριτική και η αλλαγή πορείας.
Εξηγούμαι
Ο παππούς βάδίζε σε άτραπους (κατσικόδρομους).
Ο πατέρας σε καλντερίμια.
Εμείς, θέλουμε να πάμε από την 5η λεωφόρο, η οποία ήταν και κατηφορική. Τρέχαμε με χίλια "ντουγρού" για τον γκρεμό, όπως αποδείχτηκε. Όμως ο Θεός έβαλε έναν τοίχο στο χείλος του γκρεμού, ενθυμούμενος τα καλά που πρόσφεραν οι πρόγονοι μας κι έτσι σταμάτησε η καταστροφική πορεία μας.
Τώρα αντί να μυξοκλαίμε, ας παραδεχτούμε το λάθος μας (αυτοκριτική) και να έρθουμε πίσω στη διασταύρωση (αλλαγή πορείας), εκεί που ενώνεται η λεωφόρος με τους κατσικόδρομους. Χωρίς να ξεχνάμε, ότι όσο τα έχουμε καλά με τον οικοπεδούχο (Θεό), θα κάνουμε "παπάδες" όπως οι γονείς μας. Όσο τα χαλάμε θα μας κλαίνε οι ρέγγες.
Γιατί, όμως όλο αυτό το κακό μας βρήκε; Διότι σκεφτήκαμε να κάνουμε αποποίηση της πατρικής περιουσίας (λόγω κρίσης και καλά), ξεχνώντας ότι το δικό μας οικόπεδο, δεν είναι άλλο ένα οικόπεδο, αλλά το εξοχικό του Θεού.
Δεν αποποιήσαι κάτι που σου χαρίστηκε. Το "δώρο δεν δωρίζεται", λέει ο σοφός λαός μας.
Αμήν
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου