Το ποδόσφαιρο κατάφερε να αποτελεί μία θετική, υγιή και ευχάριστη νότα στη ζωή μας. Εδώ και ενάμιση αιώνα περνάει από γενιά σε γενιά. Στο ποδόσφαιρο εμπλέκεται μια διαφορετική τετράδα ανθρώπων.
Πρώτον, η ομάδα των διοικούντων, δεύτερον, η ομάδα των τεχνικών, τρίτον, η ομάδα των ποδοσφαιριστών και τέταρτον, ο κόσμος ή μάλλον ο λαός των φιλάθλων-οπαδών.
Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με την τέταρτη ομάδα, αυτή των φιλάθλων. Εκπρόσωπος της ο κύριος Θανάσης Ορφανός Μαρκοπουλιώτης και οπαδός της Μαρκο για εβδομήντα πέντε συναπτά χρόνια. Έχουν δει τα μάτια του οκτώ γενιές ποδοσφαιριστών.
-Κύριε Θανάση, που σε βρίσκουμε;
Βρίσκομαι στο σπίτι, ταλαιπωρημένος από τα πόδια μου. Έχω πόνους, βλέπεις τόσα χρόνια κούρασης βγαίνει τώρα, που αναγκαστικά βρίσκομαι σε απραγία.
-Με τον κορωνοϊό τι γίνεται;
Άστα καρδούλα μου, έχω γνωρίσει τη φυματίωση, τη λέπρα, τη γρίπη, τέτοιο κακό δεν έχει ξανά δει. Ακόμα και στην κατοχή του 1941 είχαμε περισσότερη ελευθερία κινήσεων. Αλλά ας είναι, να περάσει γρήγορα και να είμαστε καλά να το θυμόμαστε.
-Πόσα χρόνια παρακολουθείς τη Μαρκο;
Από δέκα χρονών παιδάκι, από το 1946. Τότε με πήρε ο πατέρας μου για πρώτη φορά και πήγαμε στο γήπεδο κουβαλώντας μία καρέκλα από το σπίτι. Το γήπεδο ήταν τότε στο Μουσχούνι, εκεί που είναι σήμερα η εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Εκεί λοιπόν μπολιάστηκα ποδοσφαιρικά και από τότε είμαι Μαρκο.
-Ποιας δεκαετίας θεωρείς καλύτερη την Μαρκο;
Η δεκαετία του 1970 κατά τη γνώμη μου ήταν η καλύτερη στιγμή της Μαρκο. Μαρκοπουλιώτικα όλα τα παιδιά και θέλω να γράψεις ότι, αυτά τα παιδιά ζευγαρίζανε (όργωναν το χωράφι) και την Κυριακή έπαιζαν μπάλα. Ποτέ δεν έβγαλαν τραυματισμούς και έπαιζαν για το χωριό μας. Λεβεντόπαιδα, νευρώδη κορμιά με υψηλό αίσθημα εντοπιότητας. Να σκεφτείς ότι όταν έχαναν δεν έβγαιναν έξω από το σπίτι λόγω λύπης.
-Πως βλέπεις τη φετινή ομάδα;
Επιστρέψαμε φέτος στις εθνικές κατηγορίες, αλλά σταθήκαμε άτυχοι. Καθώς είχαμε μπροστά μας τη Ρόδο, που ήταν στημένη για πρωτάθλημα. Αλλά γενικά σαν νεοφώτιστοι, είμαστε στη δεύτερη θέση και διεκδικούμε το κύπελλο ΕΠΣΑΝΑ. Θα ήθελα όμως έναν δυο Μαρκοπουλιώτες να είναι στο Δ.Σ της ομάδας. Θα εξασφάλιζαν τις δημόσιες σχέσεις.
-Κύριε Θανάση συγκρίνοντας το παρελθόν με το παρόν, δώσε μας τη γνώμη σου.
Τότε, δεκαετίες 1960-70 υπήρχε μεγαλύτερη ένταση και πάθος από τους φιλάθλους. Ζούσαμε το παιχνίδι και ήταν αντικείμενο συζήτησης όλης της εβδομάδος. Ο κόσμος γέμιζε το γήπεδο και με την πολυπληθή παρουσία του, δημιουργούσε καυτή έδρα. Τώρα, ο κόσμος είναι λιγοστός, παρακολουθεί την ομάδα όταν πρωταγωνιστεί. Έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες των φιλάθλων. Όμως, η ομάδα πρέπει να είναι πάνω από όλους και από όλα γιατί εκπροσωπεί τον τόπο μας και κάθε επιτυχία που κατορθώνεται, καμαρώνει όλο το Μαρκόπουλο.
Ο κυρ Θανάσης είναι ογδόντα πέντε χρονών, γνωριζόμαστε πάνω από μία δεκαετία και είναι από τα πρόσωπα εκείνα τα οποία αναζητώ στην κερκίδα όταν πηγαίνω στο Μαρκόπουλο. Μαζί με τον αδερφό του Δημήτρη και τον λίγο νεότερο Νίκο Κολιαβασίλη, αποτελούν ένα αμίμητο τρίο στην εξέδρα. Είναι από τους φιλάθλους που χρωματίζουν ανεξίτηλα τις κερκίδες και τις καρδιές μας. Να τους έχει ο Θεός καλά.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου