Τις προάλλες σε ένα γήπεδο έζησα το εξής χαρακτηριστικό γεγονός.
Παίρνει στο κέντρο του γηπέδου την μπάλα το δεκάρι και εφορμά στην αντίπαλη εστία. Περνάει έναν-δύο αντιπάλους, πατάει περιοχή και σουτάρει, άουτ. Δίπλα του, δύο συμπαίκτες διαμαρτύρονται. Αυτή η φάση ξανά έγινε μετά από οκτώ λεπτά.
Πάλι, αγνοεί τους πάντες και πηγαίνει να το τελειώσει μόνος του. Αυτή την φορά όμως, λόγω κούρασης και ηλικίας δεν πατάει περιοχή και επιχειρεί σουτ. Η μπάλα περνάει 6-7 μέτρα πάνω από το οριζόντιο δοκάρι και χτυπάει έναν γλάρο που έτυχε να βολτάρει.
Τι κέρδος επέφερε στην ομάδα αυτή η ατομιστική ενέργεια του δεκαριού;
Καμία, νάδα. Ούτε κόρνερ πήρε, ούτε φάουλ, μόνο τον γλάρο πήρε και αυτός δεν τρώγεται.
Τι χρωστάει λοιπόν η ανθρωπότητα στο ποδόσφαιρο;
Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό σπορ. Πατάει πάνω στη συνεργασία και στον αλληλοσεβασμό. Αν αυτά λείψουν, τότε πάει "καλιά του", το όλο οικοδόμημα που λέγεται ομάδα.
Τώρα ο άνθρωπος από την άλλη, είναι κοινωνικό ον, ζει και πορεύεται εντός του κοινωνικού συνόλου υπακούοντας στις αρχές και τις αξίες που το διέπουν.
Σε συνεργασία με άλλους προάγει πολιτισμούς, μεγαλουργεί. Εφαρμόζει έμπρακτα την σοφή ρήση " η ισχύς εν τη ενώσει". Αν κάποιος ξεφύγει από τον κοινωνικό ιστό, τότε καταντά μονάδα, άτομο.
Χαρακτηριστικό του ατόμου είναι ότι θρέφει την ματαιοδοξία του απαιτώντας από τους άλλους την αναγνώριση, την παραδοχή, την δόξα.
Κινήσεις προσφοράς προς το σύνολο, θυσίες, δεν τις παραδέχεται και τις σνομπάρει.
Εμείς όμως τι γνωρίζουμε από την πείρα μας; Ότι εν τέλει ιστορία γράφουν όσοι νοιάζονται για τους άλλους. Μπορεί ο δρόμος της μοιρασιάς να είναι δύσκολος γιατί γεννάει εσωτερικές συγκρούσεις, όμως είναι ο μόνος ενδεδειγμένος δρόμος διότι παράγει την κοινωνική ισότητα.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Υπέροχο άρθρο.. Εύστοχη η παρομοίωση, εξαιρετική η εν κατακλείδα
ΑπάντησηΔιαγραφή