Πριν λίγες μέρες, βρεθηκα στο Πεδίον του Άρεως. Είχα μία συνάντηση-συνέντευξη με έναν φίλο προπονητή Αθηναϊκής ομάδας. Μετά την συνέντευξη, παρέμεινα λίγο στο άλσος, για να φτιάξω σε ένα φύλλο χαρτί, τον σκελετό της συνομιλίας. Όσο έγραφα, ήρθε και έκατσε, στην άκρη στο παγκάκι, ένας πιτσιρικάς, με ένα κλουβί που είχε μέσα δυο πουλάκια.
-Που το πας το κλουβί μικρέ; Τον ρώτησα
-Το έβγαλα βόλτα, μου απάντησε και μετά θα πάω σπίτι να παίξω μαζί τους.
-Τι εννοείς να παίξω;
-Ρε μπάρμπα; Τι δεν καταλαβαίνεις; Να το ταρακουνήσω το κλουβί, να τρομάξουν τα πουλάκια, να έρθουν κοντά στα σύρματα κι εγώ να τους τραβήξω τα φτερά. Θα έχει πλάκα.
-Και αυτό το θεωρείς παιχνίδι;
-Δικά μου είναι, ότι θέλω τα κάνω.
-Κι άμα βαρεθείς να παίζεις μαζί τους, τι θα τα κάνεις ύστερα;
-Θα τα δώσω στην ψιψινέλ, να τα φάει, ξέρεις πως τα λιγουρεύεται;
-Πόσα χρήματα θέλεις να μου τα δώσεις;
-Τι να τα κάνεις, αυτά ούτε κελαηδάνε, ούτε τίποτα, άχρηστα είναι.
-Ρε πόσα θέλεις;
-Οκ, τριάντα ευρώ.
Του τα έδωσα και μόλις πήρε τα ευρώ ο μικρός, έγινε "μπουχός". Πήρα το κλουβί και περπάτησα λίγο μέσα στο άλσος, όπου βρήκα ένα μέρος που είχε πλούσια βλάστηση. Εκεί άνοιξα το κλουβί κι άφησα τα δυο πουλάκια ελεύθερα. Επέστρεψα στον χώρο της δουλειάς μου κρατώντας στο χέρι ένα άδειο κλουβί. Το τι σχόλια, πιπεράτα, άκουσα, νομίζω τα φαντάζεστε. Κάποιος όμως, φίλος, με ρώτησε άφού βεβαιώθηκε ότι δεν "πουλάω τρέλα", τι συνέβη.
Θα μου επιτρέψετε να σας πω την συνέχεια την επόμενη Πέμπτη του Ευαγγελισμού.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου