Στους χώρους, όπως στην εκκλησία, στο σχολείο, στην δουλειά και στο γήπεδο πρέπει η διαγωγή μας να είναι κοσμιοτάτη. Αμπαλαρισμένη με διακριτικότητα, η παρουσία μας να είναι αέρινη. Είναι χώροι ιεροί.
Στο σχολείο πάμε, για να γίνουμε άνθρωποι. Στην δουλειά πάμε, για να συντηρηθούμε ως άνθρωποι. Στην εκκλησία πάμε, για να παραμείνουμε άνθρωποι. Τέλος, στο γήπεδο πάμε, για να δείξουμε τι άνθρωποι είμαστε.
Εμείς σήμερα, πάμε γήπεδο. Έτσι επιτάσσει το σημερινό άρθρο. Επιβάλλεται λοιπόν, σε αυτόν που πάει στο γήπεδο, να έχει ποδοσφαιρική παιδεία και αγωγή. Να ξέρει γιατί πάει και τι περιμένει να ζήσει. Επίσης, να έχει σωστή απάντηση, στην ερώτηση που θα του κάνει ο άνθρωπος του γηπέδου, τι σχήμα έχει η μπάλα.
Όταν μπεις μέσα, παίρνεις μία θέση και για ενενήντα λεπτά δεν σηκώνεσαι. Μένεις προσηλωμένος στον αγώνα. Αφήνεις κατά μέρος, τις αμερικανιές. Δηλαδή δεν μπαίνεις με δύο κιλά ποπ κορν, οκτώ νερά και μία εξάδα αναψυκτικά. Δεν σουλατσάρεις, κάνοντας δημόσιες σχέσεις, ενώ μαίνεται ο αγώνας. Δεν αναστατώνεις τους γύρω σου με το συχνό πήγαινε έλα σου, επειδή έχεις πρόβλημα στα υδραυλικά.
Πας γήπεδο, για να βοηθήσεις, να ενθαρρύνεις τα παιδιά της ομάδας σου. Να σε δουν και αυτά και να χαρούν. Ξέρεις όταν, οι παίκτες βλέπουν τον κόσμο τους, υποχρεώνονται απέναντι του. Δεν τους επιτρέπεται να χάσουν κι έτσι να στεναχωρήσουν αυτούς που γέμισαν τις κερκίδες.
Θα έχετε παρατηρήσει, ότι οι παίκτες των μεγάλων ομάδων, στο τέλος του αγώνα χειροκροτούν τους οπαδούς τους. Τους εκλαμβάνουν ως έξτρα συμπαίκτη. Δεν νοείται μεγάλη ομάδα με λίγο κόσμο. Ο πολύς κόσμος κάνει τις μεγάλες ομάδες.
Κάντε μια χάρη στο εαυτό σας και πηγαίνετε στο γήπεδο, προσπαθώντας να μείνετε προσηλωμένοι για ενενήντα λεπτά. Σας δίνω τον λόγο μου, ότι θα δείτε μετά με άλλα μάτια το ποδόσφαιρο.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου