Όλη τη βδομάδα, είμαστε στην πίεση, στο τρέξιμο, στο κυνηγητό. Ευτυχώς που υπάρχει και το Σαββατοκύριακο. Ένα σαρανταοκτάωρο διάλειμμα. Ας το επωφεληθούμε. Να κάνουμε κάτι, που μας ξεκουράζει, μας γεμίζει, μας αναπαύει. Αλλά προπαντός όμως να καλλιεργούμε το φυτό της "ακρο-λατρείας".
Ποιο είναι αυτό; Είναι να ξεκλέβουμε, όποτε μπορούμε, λίγο χρόνο και να ανεβαίνουμε στην άκρη ενός βουνού. Να ατενίζουμε τη θέα με "πανοραμικό μάτι". Να κάνουμε το ίδιο ανεβαίνοντας και πάνω σε ένα βράχο μιας ακροθαλασσιάς. Να αφήσουμε κι εκεί το μάτι μας να φτάσει τέρμα στον ορίζοντα. Χαζεύοντας την απεραντοσύνη της θάλασσας. Να πούμε ένα "ευχαριστώ" επιτέλους, κάπου. Να πάμε μια Κυριακή πρωί στην εκκλησία και να ανάψουμε ένα κεράκι. Να κάνουμε τον σταυρό μας και να σκύψουμε λίγο το κεφάλι, ψιθυρίζοντας δυο λόγια προσευχής. Για εμάς, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, την πατρίδα μας, τον κόσμο όλο. Δεν χρειάζεται "οδηγός προσευχής". Αφήσου και θα σου έρθουν τα λόγια από μόνα τους. Μόνο γνώριζε και παραδέξου ότι στέκεσαι σε άγιο τόπο, στο σπίτι του Θεού.
Το έχουμε ανάγκη, το ζητάει η ψυχούλα μας. Στην δουλειά μας, να ξέρουμε γιατί πάμε και στα ρεπό μας να ανεφοδιαζόμαστε ψυχικά και σωματικά. Μην σπαταλάμε τον χρόνο μας σε ανώφελα πράγματα.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου