Μου έλεγε ο πατέρας μου, για τους γονείς του. "
Ήμασταν μεγάλη οικογένεια, οκτώ παιδιά και δύο γονείς και δύο ο παππούς και η γιαγιά. Ήταν οι εποχές που τα σπίτια "χωρούσαν" πολλούς στην ίδια στέγη.
Το Σάββατο που έφερνε ο πατέρας το "βδομαδιάτικο" η μάνα μου του σταύρωνε τα χέρια και τα φιλούσε. Εμείς σαν παιδιά εκτελούσαμε ότι μας έλεγαν και δεν αντιμιλούσαμε στις παρατηρήσεις τους.
Το βράδυ λίγο πριν έρθει ο πατέρας μου, μας είχαν ταΐσει και μας είχαν βάλει για ύπνο. Έπρεπε να μην είμαστε στην μέση όταν έσμιγαν οι γονείς μου και οι παππούδες μου. Κάθε Κυριακή πρωί, φιλούσαμε το χέρι των παππούδων για να πάμε να μεταλάβουμε στην εκκλησία. Εμένα η γιαγιά μου, κάθε Σάββατο απόγευμα με έστελνε στον παπα-Χρήστο να του πάω το πρόσφορο που ζύμωνε.
Στο σπίτι μας υπήρχε ένας χώρος ειδικός, το εικονοστάσι. Πριν φύγουμε αλλά και όταν επιστρέφαμε, πάντα περνούσαμε από εκεί. Η γιαγιά είχε αναλάβει να κρατάει άσβεστο το καντηλάκι. Τα μεγάλα αδέλφια στο φαγητό έτρωγαν γρήγορα τρεις τέσσερις κουταλιές φαΐ και μετά έφευγαν δήθεν ότι έχουν δουλειές, για να τρώμε εμείς τα μικρότερα περισσότερο φαγητό.
Να τέτοιοι άνθρωποι ήμασταν εμείς και όλος ο κόσμος τότε. Τέτοιοι άνθρωποι πολέμησαν το ΄40. Δεν ήταν υπεράνθρωποι. Εμείς σαν χώρα είμαστε πάντα λίγοι, μόνοι και φτωχοί. Πως τα καταφέραμε, πως γράψαμε ιστορία; Ένας Θεός μονάχα ξέρει. Ήμασταν νέοι, μεροκαματιάρηδες, αγρότες στην πλειοψηφία, με αρχές όμως και ασυμβίβαστοι. Όλοι ένας. Όπου ξεχώριζε το εγώ, ήταν όταν γινόταν παράδειγμα αριστείας. Μας έπνιγε και το άδικο. Μας βούλιαξαν την Έλλη τον δεκαπενταύγουστο, δεν σεβάστηκαν τίποτα. Μας προκαλούσαν πάντα.
Αυτοί αμέτρητοι, καλογυμνασμένοι, χορτάτοι, σιδηρόφρακτοι σε γη και ουρανό. Όμως τους ταπεινώσαμε, τους αποδείξαμε ότι ο Έλληνας όταν τον καλεί η πατρίδα του και αφήνει τις μικρότητες και τις αντιπαλότητες, τότε μεγαλουργεί, γίνεται γίγαντας.
Να γιατί παιδί μου μεγαλουργήσαμε το 1940".
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου