Όλοι μας γνωρίζουμε και παραδεχόμαστε, πως ότι έντονο βιώσουμε στην παιδική μας ηλικία, το κουβαλάμε εφ΄ όρου ζωής. Όταν δε, μπούμε στη λεγόμενη "τρίτη ηλικία" τότε αυτό ή αυτά τα γεγονότα έρχονται συχνά πυκνά στη θύμηση μας.
Ένα τέτοιο δικό μου γεγονός, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας. Σαν πιτσιρικάς, υπήρξα αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας της παρουσίας του Χριστού "επί γης". Ναι μην γελάτε. Τα ΄χω τα χρονάκια μου και ας μη το δείχνω. Είμαι κίντερ έκπληξη. Κρύβω εκπλήξεις.
Τον έβλεπα και έλεγα,
"Παναγία μου, να μην νυστάξω, να μην πεινάσω. Μόνο να Τον βλέπω". Είχε ένα υπερκόσμιο φως που σε μαγνήτιζε. Αυτό το φως λίγο πιο αμυδρό, έχω δει μερικές φορές, στη ζωή μου. Το είδα και προχτές σε ένα γήπεδο.
Ήταν ένας μοναχικός κύριος, που το πρόσωπο του έφεγγε σαν το καντηλάκι της γιαγιάς μου. Ξαφνικά, γύρω του μαζεύτηκαν έξι-επτά άτομα και τον πλαισίωσαν. Δεν τον γνώριζαν γιατί δεν αντάλλαξαν καμία κουβέντα. Απλά κάθονταν. Όταν λοιπόν, βλέπετε κάτι τέτοιο, να ξέρετε ότι ο συγκεκριμένος τύπος είναι άνθρωπος του Θεού. Είναι φως. Και όπως όλοι ξέρουμε, κανείς δεν ζημιώθηκε μένοντας δίπλα στο φως.
Γιατί το φως σε ζεσταίνει, σε φωτίζει, σε ηρεμεί. Τέτοιον άνθρωπο, αν τον βρείτε, να τον πλησιάσετε. Έχετε να μάθετε πολλά. Θέλει όμως τακτ στο πλησίασμα και προσευχή για να σας ανοιχτεί. Αξίζει όμως τον κόπο.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου