-Δημήτρη, έλα σε παρακαλώ, σε θέλει ο φίλος σου.
Μου είπε στο τηλέφωνο, η γυναίκα του φίλου μου η Ελένη. Ο Γιώργος, βετεράνος τερματοφύλακας, που τα δύο τελευταία χρόνια ταλαιπωρείται με προβλήματα υγείας. Πήγα σπίτι τους στη Νεάπολη, μια γειτονιά των Εξαρχείων. Θυμηθήκαμε τα παλιά, τα δύσκολα, όταν περνάει αρκετός χρόνος από τα γεγονότα τα βλέπεις αλλιώς. Ίσως να μην γελάς, αλλά πάντως σίγουρα μειδιάς.
-Δύο έρωτες, είχα στη ζωή μου. Το ποδόσφαιρο και την Ελένη την γυναίκα μου. Και από τους δυο έρωτες είχα πλήρη ανταπόκριση, ίσως περισσότερη απ΄ ότι άξιζα. Το αγάπησα το ποδόσφαιρο κι αυτό όμως με αντάμειψε. Με έβαλε σε δημόσιο οργανισμό και τώρα συνταξιούχος μπορώ και φέρνω βόλτα την περιπέτεια που έχω με την υγεία μου. Χωρίς να κουράζω και να στεναχωρώ τα παιδιά μου.
-Ξέρεις πόσες φορές, Δημήτρη, ο φίλος σου με έχει ρίξει από το κρεβάτι; Άσε που έχω φάει κάτι γροθιές, γιατί στον ύπνο του έβλεπε πως έδιωχνε την μπάλα. Είπε η Ελένη και δάκρυσε.
-Άλλος έρωτας, συνέχισε ο φίλος μου, υπήρξε η Ελένη. Μου χάρισε δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Δόξα να έχει ο Θεός.
-Γιώργο, πες μου κανά δυο περιστατικά που σε έχουν σημαδέψει.
-Το πρώτο ήταν, η ομολογία του πεθερού μου πριν πεθάνει. Με φώναξε και μου είπε. Γιώργο, απέδειξες ότι ήσουν ο ιδανικός σύζυγος για την κόρη μου. Είμαι περήφανος για σένα. Σε ευχαριστώ και μου έσφιξε δυνατά το χέρι. Το δεύτερο περιστατικό είναι που παίζαμε αγώνα κρίσιμο για εμάς. Στο πρώτο ημίχρονο, εγώ ήμουν αλλού νταλού. Δεν έβλεπα στα δύο μέτρα. Ο Θεός φύλαξε και δεν "έφαγα" γκολ. Στο ημίχρονο, όταν πήγαμε στα αποδυτήρια, με πλησίασε ο Τάκαρος ο αρχηγός. Τον θυμάσαι;
-Το "βουνό" λες.
-Μπράβο, και μου ρίχνει δύο φάπες σβουριχτές. Ρε κω...παιδο θέλεις να μας κρεμάσεις; Τι είναι αυτά που κάνεις σήμερα; Δεν πιστεύω να τα έχεις πάρει; Σηκώνομαι τότε απάνω και πάω μπροστά του και του λέω. Συγχώρα με ρε Τάκαρε, αλλά έχω δύο μέρες να φάω. Ζαλίζομαι, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Δεν ξέρω πως, αλλά αμέσως ήρθαν στα χέρια μου μία τυρόπιτα και μία πορτοκαλάδα.
-Τρώγε ρε να στυλωθείς και έβγα έξω να παίξουμε γερά.
-Δεν σου κρύβω Δημήτρη, ότι αυτό το δεύτερο ημίχρονο ήταν ίσως το καλύτερο της καριέρας μου.
-Δηλαδή Γιώργο, η τυρόπιτα και η πορτοκαλάδα λειτούργησαν σαν ντόπα;
-Ακριβώς.
Σηκώθηκα να φύγω και τότε θυμήθηκα ότι στην τσάντα μου είχα μία σοκολάτα αμυγδάλου. Την πρόσφερα στον φίλο μου κι αυτός αμέσως την κόβει στη μέση και δίνει το μισό στην Ελένη. Το υπόλοιπο μισό κομμάτι, το ξανά κόβει στη μέση για να δώσει και σε μένα.
-Α ρε παλιόφιλε αυτή η ακούσια κίνηση σου, έδειξε τον χαρακτήρα σου.
-Σε ευχαριστώ Δημήτρη, που ήρθες, μου είπε η Ελένη ξεπροβοδίζοντας με. Είναι σπουδαίο πράγμα να δίνεις στοργή τόνισε.
Έφυγα γεμάτος και ανάλαφρος, καλύτερος άνθρωπος μπορώ να πω. Δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου, ότι σύντομα θα ξανά επισκεφτώ τον φίλο μου.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου