Ανθρώπινες λάμπες
Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα σκοτεινό χώρο. Θεοσκότεινο, δεν έβλεπες τη μύτη σου. Δεν ξέρω πως βρέθηκα εκεί και δεν ξέρω τι να κάνω.
Δεν μπορώ να υπολογίσω αποστάσεις, πόσο απέχω από κάτι στερεό. Ας κάνω ένα βήμα μπροστά ή πίσω ή καλύτερα δεξιά μου κι αν αυτό το βήμα είναι μοιραίο; Άστο καλύτερα.
Ας μείνω λίγο αδρανής. Τα πόδια μου, μουδιάζουν, το σώμα ιδρώνει. Που βρίσκομαι;
Τι θηρίο είναι αυτό το σκοτάδι; Αν και αόρατο, σε κυριεύει. Σου παραλύει όλε τις αισθήσεις, κυριαρχεί στις σκέψεις σου, σε γεμίζει φόβο και πανικό.
Δεν έχω και το κινητό μου να ανάψω τον φακό. Δεν έχω αναπτήρα, έχω κόψει χρόνια το τσιγάρο. Δεν μπορώ άλλο την αναμονή, κάτι πρέπει να κάνω. Σηκώνω το πόδι μου και το προβάλω μπροστά μου, ίσως πατήσω κάπου, αν όχι θα το επαναφέρω.
Απλώνω το πόδι και αυτόματα πλημμυρίζει φως ο χώρος. Θεέ μου, έφυγε ο ιδρώτας, ο φόβος, τα πάντα. Κοιτάζω ψηλά και μια λάμπα μπαγιονέ 75 βατ, ήταν αυτή που σκότωσε το σκοτάδι. Με το που άνοιξε έφυγε το σκοτάδι. Καμία αντίσταση από μέρους του.
Το αίσθημα ευφορίας σου δημιουργεί φως. Ξέρεις που βρίσκεσαι, προσανατολίζεσαι, ξέρεις που θα πας και το σπουδαιότερο νιώθεις δυνατός, ακμαίος.
Να ΄ναι καλά η μπαγιονέ λάμπα. Αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως έχω μια ανάλογη λάμπα στη δουλειά αλλά και στη γειτονιά μου και τώρα που το λέω, ναι έχω και στο χωριό.
Δεν μιλάω για λάμπες φωτός, μιλάω για ανθρώπους λάμπες.. Τους φωτεινούς ανθρώπους. Αυτούς που φέγγουν στο σκοτάδι μας. Που σου λύνουν το πρόβλημα σου, που φτάνει μόνο να τους βλέπεις και αισιοδοξείς.
Τι θησαυρός είναι αυτοί οι φωτεινοί άνθρωποι στις μέρες μας. Άσχετα από τα πόσα "βατ έντασης" φέρουν. Αρκεί να υπάρχουν και ας φέγγουν όσο ένα κεράκι. Είναι βάλσαμο Ημερεύουν τον τόπο, γαληνεύουν ψυχές. Είναι οι φάροι που σε προσανατολίζουν.
Ψάξτε γύρω σας κάποιος σας φωτίζει. Μόλις τον εντοπίσετε, μην τον αποχωριστείτε. Με σύμμαχο το φως, πας παντού.
Πόσο ανάγκη έχουμε αυτά τα υψηλά αναστήματα. Πόσο μου έλειψαν οι γίγαντες. Πείξαμε στους νάνους, στις μετριότητες, στα φώτα που δεν έχουν φως βρε αδερφέ!
Συντηρείστε τις ανθρώπινες λάμπες, έχουμε χρέος απέναντι τους, είναι οι στυλοβάτες της ζωής μας.
Αμήν
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου