Μία φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος που τον έλεγαν κυρ Παντελή. Εργατικός, χαμηλών τόνων, χωρίς ποτέ να δημιουργήσει πρόβλημα.
Ώσπου, μαι μέρα "τον βρήκε" το πρόβλημα. Ο μοναχογιός του ο Θανασάκης, "έμπλεξε" στα ναρκωτικά.
Το γεγονός αυτό, τάραξε συθέμελα τον κυρ Παντελή. Κλείστηκε στον εαυτό του, δεν έβγαινε έξω, γιατί άκουγε σχόλια που τον πλήγωναν.
Κάποια μέρα όμως σκέφτηκε, τι κάνω εδώ πέρα; Δεν πάω να βρω τον σοφό φίλο μου τον Αντώνη να με συμβουλέψει;
-Αντώνη, φίλε μου καρδιακέ μου, το και το μου συμβαίνει.
-Το γνωρίζω Παντελή.
-Που είναι το λάθος; Εγώ δεν πείραξα κανέναν, δεν θέλω το κακό κανενός, γιατί;
-Παντελή, το παίξιμο σου στον αγώνα της ζωής είναι ατομικό, δεν έχεις ομαδικό πνεύμα.
-Εξηγήσου Αντώνη.
-Στα χρόνια που είσαι πατέρας ασχολήθηκες με τον γιο σου; Του μίλησες ποτέ; Έσκυψες να τον ακούσεις, να δεις εν τέλει τι καπνό φουμάρει;
-Ρε συ Αντώνη, εγώ τρέχω από το πρωί ως το βράδυ για να τα έχει όλα ο Θανασάκης. Έχω περάσει τον Βέγγο στο τρέξιμο κι εσύ μου λες ότι...
-Παντελή, τον προπονητή και τον πρόεδρο σε μια ομάδα τον κρίνουμε όταν φύγει από την ομάδα. Αν η ομάδα σταθεί στα πόδια της, κρίνεται επιτυχημένος, αν καταποντιστεί η ομάδα κρίνεται....
Έτσι και ο γονιός, η πρόοδος του παιδιού του, τον κρίνει θετικά ή αρνητικά.
Στην περίπτωση σου φίλε Παντελή, έχουμε αρνητικό πρόσημο.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου