Δυο δωδεκάχρονοι πιτσιρικάδες, κάθονται στην παραλία και πετούν βότσαλα στην θάλασσα. Ο ένας είναι ο Πέτρος κι άλλος ο Παύλος. Κάποια στιγμή, λέει ο Πέτρος.
-Βαρέθηκα, πάμε να μαζέψουμε πεταλίδες;
-Πάμε, λέει ο Παύλος.
Εκεί που μάζευαν, σκυμμένοι πεταλίδες, ο Πέτρος ρίχνει μία φάπα στον φίλο του.
-Αυτή την φάπα, την έφαγες για να μάθεις να είσαι σβέλτος.
Ο Παύλος γονατίζει και γράφει το δάκτυλο του στην άμμο "Σήμερα, ο καλύτερος μου φίλος με χτύπησε". Περπατάνε λίγα μέτρα και λέει Πέτρος.
-Βαρέθηκα, πάμε να βουτήξουμε στην θάλασσα από την ξύλινη εξέδρα που είναι εκεί κάτω;
Βουτούσαν και ξανά βουτούσαν στην θάλασσα πέφτοντας από την εξέδρα. Κάποια στιγμή ο Παύλος έβαλε τις φωνές.
-Πνίγομαι, έπαθα κράμπα, Πέτρο σώσε με.
Αμέσως ο Πέτρος σπεύδει, τον αρπάζει και τον βγάζει έξω. Μόλις συνέρχεται ο Παύλος, παίρνει ένα βότσαλο και πηγαίνει σε ένα βράχο και γράφει "Σήμερα ο καλύτερος μου φίλος, μου έσωσε τη ζωή".
-Ρε, του λέει ο Πέτρος, όταν σε χτύπησα το έγραψες στην άμμο. Τώρα που σε έσωσα, γιατί το έγραψες στον βράχο;
Και απαντάει Παύλος.
-Τα κακά πράγματα, τα γράφουμε στην άμμο γιατί έτσι θα σβηστούν γρήγορα. Είτε από το νερό είτε από τον αέρα. Κι έτσι τα ξεχνάμε. Τα καλά πράγματα όμως, τα γράφουμε στην πέτρα, εκεί δεν σβήνουν ποτέ. Κι έτσι θα τα θυμόμαστε πάντα.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου