Στο φανάρι επί της Βουλιαγμένης, στο ύψος της Δάφνης θα συναντήσεις, ίσως, ένα θηλυκό πλάσμα, απροσδιορίστου ηλικίας. Στέκεται, τριάντα μέρα, πριν το φανάρι, κρατώντας ένα πακέτο χαρτομάντηλα και εκλιπαρεί, τη ελεημοσύνη των διερχόμενων οδηγών.
Δεν ξέρεις πόσο χρονών είναι. Ίσως πενήντα ή εξήντα, ίσως και εβδομήντα. Λεπτή, κοντούλα. Στέκει εκεί και δεν πλησιάζει κοντά. Απλά κρατάει τα χαρτομάντηλα. Αν δει, ότι δεν ανταποκρίνεται κανείς, όσο διαρκεί το φανάρι κλειστό, κάνει δύο τρία βήματα πίσω και ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο. Περιμένει να ξανά κλείσει το φανάρι και να έρθουν άλλοι οδηγοί.
-Μα πόσο αφελής είσαι ρε Παρίση. Αυτοί είναι επαγγελματίες, το ΄χουν σπουδάσει το "έγκλημα", μου είπε ένας φίλος μου.
- Ίσως, αλλά, το λες εσύ, που είσαι του ποδοσφαίρου; Που έχουν δει τα μάτια σου, εκατοντάδες ανατροπές του σκορ και μάλιστα στα χασομέρια;
-Τι έχει να κάνει τώρα αυτό;
-Η ζωή, φίλε Γιάννη, κρύβει ανατροπές. Μπορεί "εν μία νυκτί", να χαθούν όλα. Φαντάζεσαι να βρεθείς στην θέση της κυριούλας; Να εκλιπαρείς για πενήντα λεπτά. Για μια φρατζόλα ψωμί. Να βλέπεις "τους άλλους", να περνούν σφυρίζοντας αδιάφορα, γιατί είναι στην κοσμάρα τους. Είναι γροθιά στο στομάχι ρε φίλε. Αλλά κι εσύ πόσο άσχημα θα νιώσεις όταν θα δεχτείς την πρώτη ελεημοσύνη. Τότε θα πεις, είμαι σίγουρος, πόσο απαράδεκτος υπήρξα, που είχα την δυνατότητα να βοηθήσω και δεν το έκανα.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου