Ξέρετε, τι είναι μονοφαγία; Μονοφαγία είναι, όταν τρως, κάθε μέρα, το ίδιο φαγητό για χρόνια. Και που γίνεται αυτό; Στις τριτοκοσμικές κοινωνίες. Σε αυτές, που οι μεγάλοι της γης, τους πίνουν το μεδούλι, αιώνες. Τους παίρνουν, τους φυσικούς πόρους και τους αφήνουν να ζουν όπως την εποχή του χαλκού. Χωρίς ηλεκτροδότηση, χωρίς δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης. Και ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος;
Είμαι εγώ, το ομολογώ. Ευθαρσώς και με επίγνωση των συνεπειών του νόμου. Και τούτο το κάνω, γιατί δεν θέλω να μάθουν οι...τριτοκοσμικοί, τι εστί πίτσα, μπέργκερ, μουσακάς. Για αυτό το υπόλοιπο φαγητό το πετάω στα σκουπίδια. Έτσι στερώ, την δυνατότητα, το περίσσευμα του φαγητού μου να πάει σ΄ αυτούς. Γιατί δεν θέλω να μείνω από γινάτι ούτε για πέντε λεπτά διψασμένος, ως ένδειξη συμπαράστασης στους διψασμένους... αδελφούς μου. Γιατί δεν θέλω να τρώω το βράδυ το ίδιο φαγητό που έφαγα το μεσημέρι. Η ηθική αυτουργία μου που επικαλούμαι πατάει σε αλληγορική βάση.
Την περασμένη βδομάδα, κατέβηκα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, για κάτι δουλειές. Ανέλπιστα τελείωσα πολύ γρήγορα. Σκέφτηκα μιας και έχω χρόνο, δεν πετάγομαι μέχρι τον Κολωνό να δω το φιλαράκι μου τον Αλέκο. Που έχει οπτικό κατάστημα στην οδό Άργους. Πήγα όντως, τον βρήκα και αρχίσαμε τις ιστορίες, που ζήσαμε από κοινού, πριν από κάμποσα χρόνια. Εκεί που τα λέγαμε μπήκε στο μαγαζί του ένας τύπος γύρο στα σαράντα. Αναμαλλιασμένος και άσπρος σαν το πανί. Έτρεξε και έπεσε στα πόδια του Αλέκου.
-Κυρ Αλέκο, γείτονα, με σώζεις. Έχω ανάγκη, αυτή την στιγμή από διακόσια ευρώ. Σε παρακαλώ.
Ο Αλέκος τον σηκώνει, πιάνοντας τον από τους ώμους και του λέει.
-Δεν ντρέπεσαι ρε Στράτο, μαγαζάτορας και οικογενειάρχης άνθρωπος να μην έχεις στο συρτάρι σου χρήματα για τέτοιες επείγουσες καταστάσεις; Τι παράδειγμα θα δώσεις στα παιδιά σου;
Εκείνος με σκυμμένο το κεφάλι ψιθύριζε.
-Σε παρακαλώ, είμαι σε μεγάλη ανάγκη.
Τα πήρα στο κρανίο αδελφάκια μου.
-Έλα εδώ άνθρωπέ μου του λέω, πάρε τα λεφτά που χρειάζεσαι και πήγαινε στο καλό.
Άπλωσε το χέρι του, πήρε κι έφυγε σαν τον Φλας, ψελλίζοντας σε ευχαριστώ.
Τώρα ήταν η σειρά μου να πιάσω τον Αλέκο από τους ώμους.
-Ρε...φιλαράκι, βλέπεις τον άλλον να πνίγεται κι εσύ του λες γιατί μπήκε στο νερό, χωρίς να ξέρει κολύμπι; Βλέπεις τον άνθρωπο, να του έχει γυρίσει το μάτι, από την πείνα κι εσύ του λες "έχει ο Θεός"; Και κάνει υπομονή; Δώστου να φάει, γλίτωσε τον από τον βέβαιο πνιγμό και αφού συνέλθει, τότε πες του δύο λόγια.
Έφυγα σκεπτόμενος ότι το κακό έχει αρνητικό πρόσημο, ενώ το καλό θετικό πρόσημο. Αυτή η καταραμένη ουδετερότητα, τι πρόσημο να έχει;
Υ.Γ Την άλλη μέρα δέχτηκα στο γραφείο μου ένα τηλέφωνο.
-Κύριε Δημήτρη είμαι καθοδόν για το γραφείο σας, σας φέρνω τα χρήματα που μου δανείσατε. Παρακαλώ περιμένετε με.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου