Σήμερα θα κάνουμε το εξής πείραμα. Ανοίξτε την παλάμη σας και τεντώστε τα δάχτυλα. Θα δείτε ότι διαφέρουν στο μήκος. Το μικρό δε, δαχτυλάκι είναι το πιο κοντό. Κι όμως αυτό κάνει τη διαφορά.
Π.χ ακούστε την εξομολόγηση μιας...μοιραίας γυναίκας. "Μωρέ, άμα κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι, να έτσι, οι άντρες θα πέσουν σαν τις μύγες". Ακούστε και έναν πολιτικό. "Εγώ, έτσι και κουνήσω το μικρό μου δάχτυλο, ανατρέπω καταστάσεις".
Τώρα σφίξτε την παλάμη σας, σε γροθιά. Γυρίστε την ανάποδα και θα δείτε ότι, όλα τα δάχτυλα, όταν κλείσουν έχουν το ίδιο μήκος. Αυτό σημαίνει, ότι οι άνθρωποι εν ζωή (τεντωμένα δάχτυλα), είναι διαφορετικοί. Μετά θάνατον οι άνθρωποι (σφιχτά δάχτυλα), είναι όλοι ίσοι.
Εξηγούμαι. Το μικρό δαχτυλάκι, είναι οι αξιόλογοι άνθρωποι. Αυτοί που βγάζουν, μια ποιότητα στη δουλειά τους γιατί την κάνουν πάντα με αγάπη και μεράκι. Αυτοί αν πάψουν να υπάρχουν, θα στείλουν την ανθρωπότητα στην αναπηρία.
Σκεφτείτε το αυτό λιγάκι βαθιά. Τους αξιόλογους λοιπόν, λόγω...ύψους (ταπεινοί), τους καταφρονούμε. Δεν τους υπολογίζουμε και μάλιστα τους πληγώνουμε με διάφορους τρόπους. Όταν όμως συναχθεί όλος ο κόσμος σε παράταξη (κλειστά δάχτυλα), τότε θα πάθουμε πλάκα, από τα παράσημα που θα έχουν στο στήθος τους. Οι πληγές που τους προξενήσαμε, είναι τα παράσημα τους.
Ήμουν πριν το Πάσχα, σε νοσοκομείο, για να συμπαρασταθώ σε δικό μου πρόσωπο. Εκεί, στην αίθουσα αναμονής, έπιασα κουβέντα με έναν νοσηλευτή που είχε μελανιές στα χέρια του. Όταν τον ρώτησα για αυτές, μου είπε.
-Οι μελανιές που βλέπεις, είναι από τα χέρια των ασθενών. Όταν πονάνε ή όταν φεύγουν από την ζωή, μας σφίγγουν με όση δύναμη έχουν τα χέρια μας.
Εκείνος ήταν η έμπνευση να γράψω το σημερινό άρθρο.
Άνθρωποι απλοί, άσημοι, καθημερινοί, μας δείχνουν τον δρόμο. Ο Θεός να τους έχει καλά.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου