Ο ΠΑΡΑΜΕΣΟΣ

 

Ο παράμεσος, είναι ένα δάχτυλο του χεριού μας, στο οποίο μπαίνει η βέρα. Έτσι, γίνεται "γνωστό τοις πάσι" ποιος είναι παντρεμένος και ποιος είναι ανύπαντρος. Ποιος είναι δεσμευμένος και ποιος όχι. Αν αυτό το παραφράσουμε, τότε μπορούμε να πούμε ποιος είναι του συστήματος και ποιος όχι. Ποιος κινείται εντός των τειχών και ποιος όχι. Ποιος είναι εντός ορίων και ποιος είναι εκτός ορίων. 

Για τους εντός ορίων λέμε, πάντα με βεβαιότητα. Ότι αυτοί είναι οι καλοί άνθρωποι. Φιλήσυχοι πολίτες, που κοιτούν το συμφέρον τους και κάθονται στα αυγά τους. 

Για τους εκτός ορίων λέμε, αυτοί είναι φευγάτοι, αλλοπαρμένοι, ψευτοεπαναστάτες και που τελικά θα φάνε το κεφάλι τους. 

Όμως: όταν ήμουν παιδάκι υπήρχε στη γειτονιά μας μια γριούλα, που μας έλεγαν να μην έχουμε επαφές, γιατί ήταν βίος και πολιτεία. Αυτή η γριούλα κάθε μεσημέρι, έβγαινε και σκούπιζε τον δρόμο μπροστά από το σπίτι της. Ήταν χωματόδρομος τότε. Γιατί όπως έλεγε "Σε λίγο θα σχολάσουν τα παιδιά, από το σχολείο και όπως θα τρέχουν, μπορεί κάποιο να πέσει και να χτυπήσει. Ας είναι τουλάχιστον καθαρός ο δρόμος". Από εκείνη τη γριούλα έμαθα να νοιάζομαι για τους δίπλα μου. 

Τώρα πέστε μου, ποιος πατάει γκάζι ή φρένο στον αγωνιστικό ρυθμό μιας ομάδας; Ο προπονητής, ο οποίος στέκεται εκτός των "γραμμών παιδειάς". 

Πείτε μου γιατί ο μαέστρος όταν διευθύνει την ορχήστρα του έχει γυρισμένη την πλάτη του στο κοινό. Το οποίο κοινό, πλήρωσε εισιτήριο για να τον δει. 

Νομίζω ότι οι εκτός ορίων λειτουργούν ως βότσαλο που πέφτει στη λίμνη του καθωσπρεπισμού μας. Έτσι την κυματίζει και της δίνει την δυνατότητα να αυτοκαθαριστεί. Ξέρετε, ότι με το κύμα, το υγρό στοιχείο αποβάλλει τα όποια σκάρτα υλικά και τα ξεβράζει στη στεριά. 

Μήπως ο παράμεσος, δεν είναι μόνο για να βάζουμε δαχτυλίδια; Αλλά με την παρουσία του μας κάνει γνωστό ότι είμαστε αρτιμελείς. 

Μήπως η παρουσία των εκτός ορίων μας κάνει γνωστό αν είμαστε αρτιμελείς ως κοινωνία;

Τα σέβη μου.

Δημήτρης Παρίσης

dimitrisparisis@hotmail.com