Το παράπονο ενός φίλου δασκάλου
Ο μεγάλος μου γιος, δουλεύει και δεν λογαριάζει τίποτα. Έχει κάνει το σπίτι ξενοδοχείο ύπνου και φαγητού. Επιχείρησα μία μέρα να τον κουβεντιάσω και μου είπε, ότι είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει κι εγώ να κοιτάζω τη δουλειά μου. Τώρα ξεσηκώθηκε και ο μικρός, που ακόμα δεν βγήκε από το αυγό του, βλέπει όμως τον μεγάλο και τον αντιγράφει.
Φοβάμαι μήπως στο τέλος φάω και ξύλο.
Εξ αφορμής από το παράπονο του φίλου μου του δάσκαλου, σκέφτηκα. Κάποτε οι δάσκαλοι ήταν σεβαστοί. Τα παιδιά χαιρόντουσαν και αυτοί φιλοδοξούσαν να προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις.
Στις μέρες μας όμως, το να είσαι δάσκαλος είναι μαρτύριο. Οι μαθητές δεν προσέχουν, κάνουν ερωτήσεις εκτός μαθήματος, διακόπτουν τη διδασκαλία και δημιουργούν πολλές φορές επεισόδια. Όσο δε, βλέπουν τον δάσκαλο να ζορίζεται τόσο περισσότερο τον προκαλούν.
Ποιος να τολμήσει να κάνει παρατήρηση ή να δώσει αποβολή;
Βλέπεις σε προπονήσεις σωματείων οι παίκτες να γελούν ειρωνικά στις υποδείξεις των προπονητών και να τους αμφισβητούν ανοιχτά. Ειδικά δε, αν γίνουν αλλαγή στο παιχνίδι, τότε αρχίζουν να πριονίζουν την καρέκλα του προπονητή. Κανένας σεβασμός στον κόουτς που έχει παρελθόν στο ποδόσφαιρο και διαθέτει πείρα και γνώσεις.
Γιατί παρατηρούνται όλα αυτά όμως;
Διότι υπάρχει άμετρος εγωισμός. Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας και μικρή ιδέα για τους άλλους. Θέλουμε να φαινόμαστε μόνο εμείς, παραμερίζοντας και ευτελίζοντας όλους τους άλλους.
Νομίζω;
Αμήν
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου