Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μία γίδα που έβοσκε σε ένα κακοτράχαλο ύψωμα. Στους πρόποδες του υψώματος περνούσε ένας λύκος. Μόλις είδε τη γίδα σκέφτηκε:
"Αμάν, αδερφάκι ζόρικο φαγάκι και με λίγα λιπαρά. Ότι πρέπει για την διατροφή μου".
Δίνει λοιπόν, έναν σάλτο, αλλά το κακοτράχαλο του εδάφους δεν του επιτρέπει να αναρριχηθεί. Επιχειρεί και δεύτερη προσπάθεια και αυτή αποβαίνει άκαρπη. Τότε αποφασίζει να αφήσει τη κατά μέτωπο επίθεση και να το ρίξει στη διπλωματία.
-Βρε συ φιλενάδα, έλα κάτω. Εκεί ψηλά που είσαι κάνει κρύο και θα κρυώσεις. Τίποτα η γίδα, καμία απάντηση.
Δεύτερη προσπάθεια ο λύκος.
-Βρε συ φιλενάδα, έλα κάτω θα ζαλιστείς. Καμία απάντηση η γίδα που συνεχίζει να τρώει χορταράκια.
Τότε ο λύκος, σκέφτηκε. "Μάλλον θα έχω αποτέλεσμα αν την χτυπήσω εκεί που πονάει".
-Βρε συ γιδούλα, έλα εδώ κάτω που έχει πολύ ωραίο χορτάρι και άσε αυτό το λίγο που έχει εκεί ψηλά.
Τότε η γίδα του λέει,
-Δεν θέλεις να κατέβω να φάω εγώ, αλλά να φας εσύ εμένα. Και δίνει ένα σάλτο και ανεβαίνει πιο ψηλά.
Τώρα κλείστε τα μάτια και προσπαθήστε να κάνετε εικόνα αυτήν την σκηνή μεταξύ γίδας και λύκου και σκεφτείτε τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτό το παραμύθι.
Εμείς θα τα ξανά πούμε την επόμενη Πέμπτη με το δεύτερο μέρος του άρθρου.
Δημήτρης Παρίσης
dimitrisparisis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου